Epelkeria

Zure gogo bizitzan alfer eta arduragabea egiten zaituen lasaikeria horren aurka borroka ezazu. —Epelkeriaren hasiera izan daiteke…, eta, Eskrituraren hitzetan, Jaungoikoak bere ahotik egotziko ditu epelak.

Min ematen dit epelkeri arriskuan zaudela ikusteak, zure egoeraren barruan perfekzioa serioski bilatzen ez zaitudanean ikusten.

Esazu nirekin batera: ez dut epelkeriarik nahi!: «confige timore tuo carnes meas!» —Emadazu, ene Jaungoiko, erreakzionaraziko didan seme beldurra!

Badakit bekatu larrietatik ihes egiten duzula. —Salbatu nahi duzu! —Baina bekatu arinetan etengabe eta nahita erortzeak ez dizu axola, aldi bakoitzean zeure buruari uko egiteko Jaungoikoaren deia sentitu arren.

—Zure epelkeriak dakarkizu borondate txar hori.

Zein kaxkarra den zure Jainko Maitasuna, bekatu larria ez delako borrokarik gabe etsitzen duzunean!

Bekatu arinek kalte handia egiten diote arimari. —Beraz, «capite nobis vulpes parvulas, quae demoliuntur vineas», esatendu Jaunak «Kantarik Ederrenean»: harrapa itzazue mahastia hondatzen duten azerikumeak.

A zer lastima ematen didazun zure bekatu arinen damurik sentitzen ez duzun bitartean! —Ordurarte ez baitzara hasiko benetako barne-bizitza izaten.

Epel zara, nagikeriaz eta gogo txarrez egiten badituzu Jaunari dagozkion gauzak; azpikeriaz edo maltzurkeriaz, zure eginbeharrak nola murriztuko dituzun bila bazabiltza; zeure burua eta zure patxada baizik ez badituzu gogoan; zure solasaldiak alferrikakoak eta hutsak baldin badira; bekatu arina gorrotatzen ez baduzu; giza asmoz jokatzen baduzu.

Eskritura Santuaren erreferentziak
Eskritura Santuaren erreferentziak
Eskritura Santuaren erreferentziak
Kapitulu hau beste hizkuntza batean