Proselitismoa

Ez al zeniokete gogo onez oihu egingo zuen inguruan borborka dabilen gaztedi horri: zoroak! alde batera utz itzazue bihotza kaskartzen duten gauza mundutar horiek… eta doilortu ere bai askotan…, utz ezazue hori eta zatozte gurekin Maitasunaren atzetik!

Ez zaude «dardarka». —Horregatik erakartzen duzu hain lagun gutxi. —Badirudi ez zaudela oso ziur Kristogatik munduko gauza horiek utzita irabazten duzunaz.

Aldera ezazu: bateko ehun eta betiko bizitza. —«Irabazpide» txikia deritzozu?

«Duc in altum». —Itsasoan barrena! —Koldar bihurtzen zaituen ezkortasun hori bazter ezazu. «Et laxate retia vestra in capturam» —eta bota itzazu sareak arrantzarako.

Ez al duzu ikusten Pedrok bezala esan dezakezula: «in nomine tuo, laxabo rete» —Jesus, zure izenean arimen bila joango naiz?

Proselitismoa. —Egiazko apostolu grinaren benetako ezaugarria da.

Erein. —Irten zen ereilea… Besagainka erein ezazu, apostolu arima. —Grazi haizeak herrestan eramango du hazia, ildoa duin ez bada… Erein ezazu, eta zaude ziur hazia errotu eta fruitu emango duela.

Jarraibide onaren bidez hazi ona ereiten da; eta karitateak guztiok behartzen gaitu ereitera.

Maitasun kaxkarra zurea, arima guztiak zeruratzeko irrikarik sentitzen ez baduzu. —Maitasun kaxkarra zurea, beste apostoluei zure erotasuna kutsatzeko irrikaz ez bazaude.

Badakizu zure bidea ez dagoela argi. —Eta ez dagoela argi, Jesusi hurbiletik ez jarraitzean, ilunbetan geratzen zarelako. —Zeri itxaroten zaude erabaki bat hartzeko?

Arrazoiak?… Nolako arrazoiak eman ote zizkion Ignazio gaixoak Xabier jakintsuari?

Zu harritzen zaituenari nik bidezkoa deritzot. —Jaungoikoak zure lanbidean bilatu zaituela?

Horrela bilatu zituen lehenengoak: Pedro, Andres, Joan eta Santiago, sare artean: Mateo, zerga biltzaileen aulkian…

Eta, harritu zaitez!, Paulo, kristauen hazia zapaldu nahian.

Uzta ugaria da eta langileak gutxi.—«Rogate ergo!» —Erregutu, bada,uztajabeari bidal ditzala langileak bere alorrera.

Otoitza da proselitismo biderik eraginkorrena.

Oraindik ere entzuten da munduan deadar jainkotiar hura: «Lurrean sua jartzera etorri naiz, eta nahiago nuke dagoeneko biztua balego!» —Eta ikusten duzu: ia dena itzalita dago…

Ez al duzu sua zabaltzeko adorerik?

Zure apostolutzara erakarri nahi zenituzke gizon jakintsu hura, beste boteretsu hura, eta zuhurtasun eta bertutez jantzitako hura.

Otoitz egin ezazu, zeure burua ukatu, eta landu itzazu zure eredu eta zure hitzaren bidez. —Ez datoz! —Ez bakerik galdu: ez dago haien beharrik.

Jakintsu eta boteretsurik, zuhur eta bertutetsurik ez zegoela, uste al duzu, Pedroren garaikideen artean, lehenengo hamabien apostolutzatik kanpo?

«Grazia», «gakoa» duzula esan didate, arimak zure bidera erakartzeko.

Esker iezaiozu Jaungoikoari dohain hori: lanabes izatea beste lanabesak bilatzeko!

Lagun iezadazu oihu egiten: Jesus, arimak!… Apostolu arimak!: zuretzat dira, zure aintzarako.

Ikusiko duzu nola azkenean entzuten digun.

Aizu: hor… ez ote da izango ongi ulertuko gaituen bat… edo bi?

Esaiozu… horri, Jesukristo gauza guztien gainetik maite duten berrogeita hamar gizon behar ditudala.

Zure adiskide horretaz esaten didazu,sakramentuak maiz hartzen dituela, bizitza garbikoa dela, eta ikasle ona. —Baina ezomen da «egokitzen»: buru ukamenaz eta apostolutzaz hitz egiten badiozu, tristatu eta joan egiten zaizu.

Ez zaitez kezkatu. —Ez da zure apostolu grinaren porrota: Ebanjelariak kontatzen duen gertaera da, hitzez hitz: «guztiz ona izan nahi baduzu, zoaz, saldu zeure ondasunak eta eman behartsuei» (ukamena)… «gero, zatoz eta jarraitu niri» (apostolutza).

Gazteak ere «abiit tristis» —goibeldurik alde egin zuen: ez zion graziari erantzun nahi izan.

«Berri on bat: ero bat gehiago…, eroetxerako». Eta pozez beterik dago «arrantzalearen» eskutitza.

Jaungoikoak emankor bihur ditzala zure sareak!

Proselitismoa. —Nork ez dauka bere apostolutza betikotzeko goserik?

Barrua jaten dizun proselitismo grinak, zeure buruaren eskaintza garbi adierazten du.

Oroitzen al zara? —Zu eta ni otoitz egiten ari ginen ilunabarrean. Uraren marmarra hurbil aditzen zen. —Eta, Gaztelako hiri haren baretasunean, ehun hizkuntzetan ari ziren ahots ezberdinak entzuten genituen ere, Kristo oraindik ezagutzen ez zutela guri larri-larri oihu eginez.

Lotsatu gabe, Gurutzeari musu eman eta apostoluen apostolu izatea eskatu zenion.

Zure Aberria eta etxekoak hainbeste maite izan eta haiei lotuta sentitu arren, ongi ulertzen dut urduri egotea itsas-lurrak zeharkatzeko unea itxaroten —urrutira joan!—, uztaren irrikak loa galarazten baitizu.

Kapitulu hau beste hizkuntza batean