Espiritu kritiko hori —eman dezagun ez dela marmarra— ez duzu erabili behar ez zuen apostolutzan ezta zure anaien artean ere. —Espiritu kritiko hori zuen naturaz gaindiko enpresa horrentzat —barkatzen al didazu esatea?— traba handia da, zeren eta besteen lan ekintza aztertzen duzun bitartean, ezer aztertu beharrik gabe —asmo zuzenez, eman dezagun—, zuk zeuk ez baituzu ezer onik egiten eta zure geldotasun ereduak guztien martxa ona lizuntzen baitu.

«Orduan —galdetzen didazu urduri—, nire nortasunaren muina bezala den espiritu kritiko hau?…».

Begira —lasaituko zaitut—, har ezazu luma eta paper orri bat: idatzi itzazu xaloki eta konfiantza osoz —a! eta labur— larritzen zaituzten arrazoiak, eman gero idatzia buru egiten duenari, eta ez gehiago horretan pentsa. —Hark, buru den hark —bizibide grazia baitu— artxiboan gordeko du idatzia… edo paperontzira botako.

—Zuri, zure espiritu kritikoa marmarra ez denez gero eta asmo onenez darabilzunez, berdin zaizu.