Puntuen zerrenda

Aitzakiak. —Inoiz ez zaizkizu faltako zure eginbeharrak bertan behera uzteko. Zenbat eta zenbat zentzugabeko argudio!

Ez zaitez argudio horiek hausnartzen gelditu. Bazter itzazu eta bete zure eginbeharra.

Karitateak eta gizalegeak eskatzen duten aitzakia atsegintsu eman ezazu. —Eta gero, bidean gora!, lotsagabetasun santuz, gelditu gabe eginbeharraren aldapa zeharo igo arte.

Zuzendaria. —Behar duzu. —Zeure burua eskaini, eman dezazun…, obedituz. —Eta zure apostolutza ezagutzen duen Zuzendaria, hain zuzen, Jaungoikoaren nahia dakiena: horrela, zure bidetik atera gabe, Espiritu Santuak zure ariman egiten duen lana eraginkortasunez lagunduko du…, bakez betetzen zaituelarik eta zure lana emankorra izateko modua erakusten dizularik.

Barre eginarazi dit zure… itxaron ezineko otoitzak. —«Ez dut zahartu nahi, Jesus… —esaten zenion—, Zu ikusteko gehiegi itxarotea da! Orduan, agian, ez dut bihotza haragi bizitan izango, orain bezala. Zahartzaroan, berandu deritzot. Orain, Zurekin bat egite hori bikainagoa litzateke, Maitasun gazte eta garbiz maite baitzaitut».

Sekretu bat. —Sekretu bat oihuka: munduaren krisi hauek, santuen krisiak dira.

—Jaungoikoak, «berea» duen eskukada bat gizon-emakume nahi du giza jarduera bakoitzean. —Gero… «pax Christi in regno Christi» —Kristoren bakea Kristoren erreinuan.

Sasi apaltasun hori nagikeria da: horrela, apal-apalik, eskubideak bertan behera uzten zoaz…, eginbeharrak direnak, ordea.

Egunero sarritan galde iezaiozu zeure buruari: egin behar dudana egiten ari al naiz une honetan?

Benetan santu izan nahi al duzu? —Bete ezazu une bakoitzeko eginkizun txikia: egizu egitekoa eta horretaz ardura zaitez.

Santutasun «handia», une bakoitzeko «eginbehar txikiak» betetzean dago.

Gauza handiren bat egiteko aukera datorrenean… orduan!, esaten didazu. —Orduan? Eguneroko prestaerarik gabe, entrenamendurik gabe, naturaz gaindiko Olinpiadan garaitu dezakezula sinestarazi nahi al didazu eta zuk ere benetan sinetsi nahi?

Ikusi al duzu nola altxatu zuten eraikin ikaragarri hura? —Adreilu bat, eta beste bat. Milaka. Baina banan-banan. —Eta zementu zakuak, banan-banan. Eta eraikin osoaren ondoan huskeria diruditen harlanduak. —Eta burdin puskak. —Eta egunero-egunero ordu berdinak lan egiten dituzten langileak…

Ikusi al zenuen nola altxatu zuten eraikin ikaragarri hura? —Gauza txikien bidez!

Ez al duzu ikusi nolako «huskerietan» dagoen giza maitasuna? —Ba, Jainko Maitasuna ere «huskerietan» dago.

Jarrai iezaiozu oraingo eginbeharrakzehazki betetzeari. —Lan hori —apala, monotonoa, txikia— egitez osatutako otoitza da. Eta amesten duzun beste lan horretarako —handia, zabala, sakona— grazia hartzera prestatzen zaituena.

Gizaki errukarriok eskuartean ditugun gauza guztiak —baita santutasuna ere— huskeriez ehundutako oihal bat da; gure asmo zuzentasunaren arabera, heroismo edo doilorkeriaz, bertute edo pekatuz osa dezaketen tapiz bat.

Gesta kantak abentura harrigarriak kontatzen dituzte beti, baina heroiaren etxeko gertakizun txikiekin nahasturik. —Beti aintzakotzat hartuko ahal dituzu —bide zuzena!— gauza txikiak!

Iñoiz pentsatu al duzu «gutxi askok» osa dezaketen neurrigabeko kopurua?

Esperientzia gogorra izan da: ez ahaztu ikasbidea. —Zure oraingo koldarkeria handiak —argi dago— zure eguneroko koldarkeria txikien besotik doaz.

«Ezin izan duzu» gauza handietan garaile irten, txikietan garaitu «nahi izan ez zenuelako».

Ez al duzu ikusi Jesusen begietako distira, alargun behartsuak bere limosnatxoa tenpluan uzten duenean? —Emaiozu zuk ahal duzuna: merezimendua ez dago gutxian ezta ugarian, emateko borondatean baizik.

Ez zakizkit… ergela izan: egia da torloju txiki baten lana egiten duzula 293 —gehienez— Kristoren enpresa handi horretan.

Baina, ba al dakizu torloju horrek ongi estutzen ez badu edo bere lekutik irtetzen bada, zer ondorio dakarren?: beste zati handiagoak lasaituko dira, edo gurpilak, koskatuta, eroriko.

Lana oztopatu egingo da. —Agian, makina guztia hondatuko.

Zein gauza handia den torloju txiki bat izatea!

Nolako grina dagoen munduan bakoitza bere lekutik irtetzeko! —Zer gertatuko litzateke, giza gorputzeko hezur edo gihar bakoitzak ez dagokion lekua hartu nahi balu?

Ez da bestelakoa munduko ondoezaren arrazoia. —Iraun ezazu zure lekuan, seme: zenbat egin dezakezun hortik Gure Jaunaren egiazko erregetzaren alde!

Arrapaladan!… Egin, egin!… Ezinegona, mugitze zoroa… Eraikin harrigarriak…

Espiritualki: ohol meheak, perkalinak, kartoi pintarratuak…, arrapaladan!, egin! —Eta jendetza lasterka bizian: joan eta etorri.

Orainari begira lan egiten dute eta: beti «orainean» daude. —Zuk… betikotasun begiz ikusi behar dituzu gauzak, amaiera eta iragana «orainean» izanik.

Sosegu. —Bake. —Bizitza sendoa zure baitan. Arrapaladan ibili gabe, lekuz aldatzeko gogoz zoratuta ibili gabe, bizitzan dagokizun lekutik, elektrizitate makina espiritual indartsuaren antzera…, zenbati emango diezu argi eta indar…, zuk zure kemena eta argia galdu gabe.

Galdetzen didazu…, eta nik erantzuten: Jaungoikoak, agintarien bitartez, jartzen zaituen leku, lanbide eta mailan ezin hobe bizitzean datza zure perfekzioa.

Apostolutza lanetan kargurik nahi izatea alferrikako gauza da bizitza honetan, eta beste Bizitzarako arrisku.

Jaungoikoak nahi badu, deituko dizute. —Eta orduan onartu beharko duzu. —Baina ez ahaztu edozein lekutan santu egin zaitezkeela eta egin behar zarela, horretaraxe joan zara eta.