Puntuen zerrenda

Ez zaitez hain… sentikor izan. —Edozergatik minberatzen zara. —Zurekin gauza ñimiñoenaz hitz egiteko ere, hitzak neurtu behar izaten dira.

Ez zaitez haserretu… jasanezina zarela esaten badizut. —Zuzentzen ez zaren bitartean, ez zara onuragarri izango.

Zure izaera gizontsu, zuzen eta xaloa, larritu egiten da ulertzera ere iristen ez den eta inoiz zeure burua nahastu nahi ez zenukeen korapilo eta esamesen artean bilduta sentituz. —Jasan ezazu besteen ahotan ibiltzeak dakarren beheratzea, eta saia zaitez eskarmentu horrek neurritsuago egin zaitzan.

Apaltasunez eskatzen denean ematen du Jaungoikoak garbitasun santua.

Ez diozu zeure buruari uko egiten,ez zara hildurazale, harro zarelako.—Penitentziazko bizitza daramazula? Ez ahaztu harrokeria eta penitentzia batera eman daitezkeela… —Areago: erorialdiaren ondoren,eskuzabaltasunik ezaren ondoren daukazunnahigabe hori, damua al da edo haserrea oteda, zeure burua hain kaxkar eta indarrik gabeikusteagatik? —Zein urrun zauden Jesusengandik, apala ez bazara…, zure diziplinek egunero arrosa berriak eman arren.

A zer behazun eta ozpin zapore, errauts eta belarmintzarena! Hori ahosabai lehor, oretsu eta pitzatua! —Irudi fisiologiko horrek, ordea, hutsa dirudi zure arimaren beste atsekabeen aldean.

—Izan ere, «gehiago eskatzen dizute» eta ez zara gauza emateko. —Behera ezazu zeure burua: geratuko ote litzaizuke, gorputzean eta espirituan, nahigabezko zirrara mingots hori ahal duzun guztia egingo bazenu?

Zuk ikusten duzun Kristo hori, ez da Jesus. —Zure begi lausoek izan dezaketen irudi tristea izango da, gehienez… —Garbi zaitez. Argitu itzazu zure begiak apaltasun eta penitentziaren bidez. Gero… ez zaizu Maitasunaren argi garbirik faltako. Eta ikusmen ezin hobea izango da zurea. Zure irudia Berarena izango da benetan: Bera!

Zure karitatea… harroa da. —Urrun

dik erakarri egiten duzu: argia baitaukazu. —Bertatik, uxatu egiten duzu: ez duzu berorik. —Tamalgarria!

Garaipenaren txaloak entzutean, zure porrotek sortu zituzten algarak ere entzun ditzatela zure belarriek.

Ez ezazu izan nahi eraikin handiaren urre koloreko haizorratz hura bezala: distira handia izanagatik eta goi-goian egon arren, ez du zer ikusirik eraikinaren sendotasunarekin.

—Zimenduetan lurperatua dagoen harlandu zaharra izango bazina, inork ikusi ezin zaitzakeen lekuan gordeta!: zuri esker ez da eroriko etxea.

Ene Jesus, zenbat eta gorago altxatzen nauten, areago behera nazazu nire bihotzean, zer izan naizen eta, zuk uzten banauzu, zer izango naizen jakinaraziz.

Ez ahaztu… zabortegia zarela. —Beraz, Jaungoiko Lorezainak, agian, aukeratzen bazaitu, eta garbitzen eta txukuntzen…, eta lore zoragarriez betetzen…, zure itsustasuna edertzen duten usain gozo eta koloreek ez zaituzte harrotu behar.

—Behera zaitez: ez al dakizu zakarrontzia zarela?

Zeure burua den bezala ikusten duzunean, bidezkoa irudituko zaizu arbuiatzen bazaituzte.

Utz itzazu alde batera burutapen harro horiek: pintzela artistaren eskuetan bezala zara. —Eta besterik ez.

—Esadazu zertarako balio duen pintzelak, artistari lanean uzten ez badio.

Zu, hain huts eta harro zaren hori, apal izan zaitezen, aski duzu Isaiasen hitz haiek gogoratzea: «lurrean erori eta ikusten ere ez den ur edo ihintz tanta» zara.

Esanekotasunak bakerik ematen ez badizu, harroa zara.

Zure balioa, zure atsegina, zure gai

tasuna… alferrik galtzen dira: ongi erabiltzea galarazten dizute. —Gogar itzazu autore espiritual baten hitz hauek: «Ez da galtzen Jaungoikoari eskaintzen zaion intsentsurik. —Gehiago goresten du Jauna zure balioa beheratzeak, alferrik erabiltzeak baino».

Gure sendotasun osoa emana da.